Bazı insanlar vardır; doğdukları topraklardan koparıldıklarında köklerinden de koparılırlar. Nereye giderlerse gitsinler, yüreklerinin bir yanı hep eksik kalır. İşte gurbet, bu eksikliğin adıdır. Yabancı sokaklarda, başka dillerde, başka bayrakların altında geçen her gün, insanın ruhunu azar azar kemirir.
Gurbet…
Bir insanın yalnızca bedeninin değil, ruhunun da sürgüne gönderildiği yerdir. Kimi zaman bir siyasi düşünce, kimi zaman bir savaş, bazen de sadece daha huzurlu bir yaşam arayışı, insanı kendi toprağından, havasından, dilinden koparır. Fakat ne olursa olsun, bir yürek kendi köklerinden ne kadar uzağa düşerse düşsün, oraya bağlı damarlar hiçbir zaman tam anlamıyla kesilmez.
Gurbet, ekmeğin yabancı, seslerin tanıdık olmadığı, geçmişin sürekli gözlerinin önünde gezdiği yerdir. Her sabah, içini kemiren bir boşlukla uyanırsın; çünkü bilirsin, bu şehir sana ait değil. Bu sokaklar senin çocukluk adımlarını tanımıyor. Bu gökyüzü, senin yıldızlarını taşımıyor.
Ve en çok da vatan hasretiyle kavrulursun…
Bir dağın, bir derenin, bir ağaç gölgesinin, ananın duasının eksikliğiyle yanarsın.
Sürgün demek, yaşarken parça parça ölmektir.
Bir dilini kaybetmektir, bir de toprağını.
Ve bazen o toprağa hasretin, bir kalbi içten içe tüketerek sessizce durdurmasıdır yaşamak…
İşte bu tarifsiz hasretin en ağır örneklerinden biri, Vedat Topçu’nun hikâyesidir.
Memleketinden uzakta, gurbette, sürgünde geçen yılların ardından; vatan toprağına, çocukluğuna, anılarına, dostlarına, belki de en çok da ana dilinde bir selam duymaya hasret bir yürekti onunkisi.
Kalbi, dayanamadı.
Toprağının kokusu burnunda, gözü arkada, sesi yarım kaldı.
Vedat Topçu, memleketine olan özlemiyle kalbine yüklenen bu büyük ağırlığın altında, geçirdiği kalp kriziyle hayata veda etti.
Onu saygıyla anıyoruz.
Vatanından ayrı düşenlerin diliyle, yüreğiyle yaşattığı sessiz isyanın bir sembolü olarak.
Toprak, sonunda onu kabul etti.
Ruhu şad olsun. Mekânı cennet, özlemi vuslat olsun.
.jpeg)
Kayıtlar
EmoticonEmoticon