Önder Apo, toplantı sonrası bir Kürdistan turu yapar. Önderliği Adıyaman da 14 yaşında bir çocuk karşılar. Bu isim S.Süreya Önder'dir.
— Diha / Cç
Bulanik'in coğrafi karakteristikleri ;Bilican Dağı, Murat Nehri (Ermenice Aradzani) Heftrenk Çayı ve Haçlı (Ermenice Xaçan Lic) Gölüdür.Bulanik Muş şehri ile Ağrı karayolu üzerinde kurulu olup Muş merkezine uzaklığı 105 km. Ağrı'ya, 155 km uzaklıktadır. Bulanik merkezine en yakın yerlesim yeri Malazgirt olup 25 km mesafelidir ayrıca Bulanik'in; güney batısında Varto ile Muş yolu itibarıyla ulaşım kaydederek yaklaşık 160 km uzaklıkta sınır oluşturmakta, Korkut merkezine ise aynı güzergah üzerinden ulaşım sağlanmakta olup yaklaşık mesafe 70 km dir. Hasköy'ye uzaklıgi ise 85 km dir. Bulanik'in doğusunda Malazgirt, batısında Varto, kuzeyinde Hınıs, güneyinde ise Ahlat yerlesimleri yer almaktadır.
Diyarbakır halkı meydana toplanmış ağlıyordu. Bazısı korkuyla geri çekiliyor, bazısı ise dua ediyordu. Şeyh Said Efendi dimdik yürüyordu. Elleri zincirlemişti, Zaten kalbi zincirle tutulamazdı. Cübbesi yıpranmış, yüzü sakindi. Gözleri semaya bakıyordu; sanki göğe yakındı.
Cellat ipi hazırlarken, gökyüzünde garip bir bulut beliriverdi. Güneş bir anlığına perdelenmiş, rüzgâr durmuştu. Hiçbir kuş ötmüyor, hiçbir ağız konuşmuyordu.
İp boğazına geçirildiğinde, Şeyh Said bir dua etti:
“Ya Rabbi, ben senden gayrısını bilmedim. Şimdi dilerim ki bu halk, senin rahmetini görsün. Beni gören bilsin ki, senin dostlarına ölüm yoktur.”
Son sözü sorulduğunda ; Şeyh Said Efendi “Dünya yaşantımın sonu geldi. Kendimi milletimin yolunda feda ettiğime hiçbir şekilde pişman değilim. İlerde torunlarımızın bizden dolayı düşman ününde utanç duymamaları bizim için yeterlidir.”
Cellat tahtayı itti. Ama bir gariplik oldu. Şeyh Said’in bedeni yere düşmedi. Göz gözü görmez bir ışık patladı. İpin ucunda hiçbir şey kalmamıştı.
İnsanlar şaşkınlıkla bağırdı. “Nereye gitti?” dedi biri. “Gözümle gördüm, ip boşa döndü!” dedi diğeri. Kimisi secdeye kapandı, kimisi gözyaşına boğuldu.
Darağacının ayakucunda ise bir mendil bulundu. Üzerinde şu satırlar yazılıydı:
“Evliya, Allah’ın nurudur. Onlar ne ölür, ne de kaybolur. Göz göremezse, kalp bilsin.”
O günden sonra Diyarbakır halkı, gece sessizliğinde minareler arasında dolaşan bir fısıltı duyduklarını söyler oldu. Bazen bir garip nurun Harput yönüne doğru gittiği görülür, bazen de sabah ezanından önce bir zatın sokak başlarında dua ettiğine şahit olunurmuş.
Bir yaşlı derviş der ki:
“Şeyh Said Efendi, darağacında kaybolmadı; Hak katına yürüdü. Bu, Allah’ın veli kullarına bir ikramıdır. Onun sırrı, sadıklara görünür.”
Ve işte o günden sonra, Anadolu’da, halk arasında şu söz dilden dile dolaşır oldu:
“Darağacı boş kalır, eğer üstünde Allah dostu varsa
Sana olan eğilimdir aşıkları çekip götüren Ve de senin derdindir gönüllere acı veren Sendin şirini pervize ş...
.jpeg)
Kayıtlar
Tüm Yorumlar
