Ölüm ölüm dediğin

Ölüm yakIn çevremizden geçmedigi sürece o kadar uzak görünüyor ki 

bize.Ölüm sanki hep baskalarInIn kapIsInI çalar, bize hiç ugramazmIS, 

sonsuza dek yasayacakmIsIz gibi sürekli birseyleri erteleyerek yasIyoruz.

Yapmak    istediklerimiz, 

vazgeçmek istediklerimiz, 

söylemek  istediklerimiz, 

dokunmak  istediklerimiz, 

sevmek    istediklerimiz

erteleniyor. "Seni seviyorum"lar, "Özür dilerim"ler erteleniyor. Sonra 

bizden o çoook uzak olduguna inanmak istedigimiz ölüm yakIn çevremizden 

birisinin

kapIsInI çaldIgI zaman yIkIlIyor, sarsIlIyoruz bir süre için.                 

 "inanIlmaz! Oysa daha iki gün önce birlikte konusuyor, gülüyorduk" 

diyoruz.

Yasama ve sevdiklerimize bakIsImIz degisiyor birden. Çevremizdeki 

herkesi yitirme korkusu duyuyoruz. Hatta her ölüm haberinde sIranIn birgün 

bize gelebilecegi endisesini de yasIyoruz gizliden gizliye. "Yasam ve 

ölüm arasında

ince bir çizgi var ve hiç birimizin bes dakika sonrasI için yasama 

garantisi yok, her an birbirimizi yitirebiliriz" diyerek daha bir 

sarIlIyoruz sevdiklerimize. Ama en sevdigimizi yitirmedikçe çabuk geçiyor 

çevremizdeki ölümlerin sIzIsI...

 Bir süre sonra yine gereksiz tartIsmalarla kIrmaya baslIyoruz 

birbirimizi. Yine iliskilere gösterilen özen kayboluyor yavas yavas. O hep 

burada,yanImIzda lacak rahatlIgIyla onu ne kadar sevdigimizi dile getirme 

geregi ile duymuyoruz. O biliyor nasIlsa ne kadar sevdigimizi...  Oysa 

bir gün, bir telefonla onu artIk sonsuza dek yitirdiginizi 

ögrenebilirsiniz. O an kabullenmek istemezsiniz gerçegi. Kötü bir saka olduguna 

inanmak istersiniz. Oysa onun sizi bu denli üzecek sakalar yapmayacak kadar 

çok sevdigini bilirsiniz. "Kötü bir düs bu, biraz sonra uyanacagIm ve 

bu kabus sona erecek" dersiniz. TIrnaklarInIzI batIrIrsInIz elinize. Ve 

gerçegin dayanIlmaz acIsInI hissedersiniz teninizde. O sabah hiç 

önemsiz bir nedenle, son görüsünüz oldugunu bilmeden ne kadar kIrdIgInIzI ve 

onun haklI oldugunu  bilmenize karsIn inadIna özür dilemediginizi

anImsarsInIz birden. "Bir dakika daha. YalnIzca bir dakika daha onunla 

olabilseydim ve kendisini ne kadar sevdigimi söyleyebilseydim" 

dersiniz. ArtIk sonsuza dek kaybetmissinizdir onu. Ne özür dileme, ne de 

sevdiginizi söyleme sansInIz vardIr.Yasam boyu yüreginizde tasImak zorunda 

kalIrsInIz bu agIr yükü. En mutlu anlarda bile yüreginizin bir kösesi 

sIzlar. Böylesi bir acIyI yasayan dosta ne söylenebilir ki... 

 "AcInI paylasIyorum"un, "çok üzgünüm"ün havada asIlI kaldIgI  

durumlarda ne diyebilir ki insan? Hiçbir sey dindiremez bu sIzIyI.Böylesi bir 

acIyI

yasamayan dostlara ise söylenecek birsey var:          

 Sevdiklerimiz bizi bir yürek sIzIsIyla bIrakIp gitmesin diye, hep 

güzel anIlar bIrakalIm ardImIzda...*    

 Nuray Bartoschek- Bütün Dünya